Opis

Cierpienie najgłośniej wybrzmiewa w ciszy

Czterdziestoletnia Julia – utalentowana pianistka i szanowana wykładowczyni – codziennie walczy o przetrwanie. Żaden sukces nie jest w stanie wypełnić pustki, która rozlewa się po jej duszy. Samotność, żal po stracie matki, pogłębiająca się depresja oraz powracające myśli samobójcze sprawiają, że kobieta coraz bardziej zapada się w sobie.

Choć otrzymuje propozycję zagrania podczas prestiżowego noworocznego koncertu u boku wybitnego maestro Oberty’ego, w jej umyśle nieustannie rozbrzmiewają fałszywe nuty – te, które burzą i tak już kruchą pewność siebie.
Julia nie wierzy w pomoc psychiatry. Nie wierzy w swoje zdolności. Nie wierzy w przyszłość.

W jej głowie szaleje makabryczna kakofonia, której nie sposób uciszyć. Z czasem udaje jej się odnaleźć pojedyncze, właściwe dźwięki... Ale czy starczy jej sił, by zagrać cały koncert?

W tej właśnie chwili uświadomiła sobie, że nigdy nie była tak śmiertelnie przerażona, samotna, skrzywdzona i opuszczona jak właśnie teraz.
Nieporównywalnie większa od bólu fizycznego była rozpacz i poczucie zapadania się w straszliwą, czarną, ogromną, pozbawioną granic i dna otchłań a niżeli ból fizyczny. Myśl o tym, że sama sprowadziła na siebie tą sromotę, potęgowało owo uczucie i wzmacniało żal do całego świata o swój los.