Opis

„Szkice z życia Zabużanina” to oficjalna biografia Andrzeja Wolkenberga. Opisuje ona perypetie życiowe syna oficera garnizonu brzeskiego, który urodził się na Polesiu w czasach, kiedy wiosenne powodzie zalewały wodą okolice Brześcia po horyzont. Książka przedstawia lata przedszkolne, szkolne studia w Częstochowie, a potem pracę w zakładach w różnych miastach. Na ten życiorys nałożyła się wojna września 1939 roku, wraz ze swoimi strasznymi zdarzeniami, kilka miesięcy pod okupacją sowiecką, a później niemniej okrutną okupacją niemiecką. Po wojnie zaczął się terror stalinowski, rozczarowania okresu Gomułki i żmudne dochodzenie do wolności w 1989 roku. Od strony materialnej to okres dobrobytu przed 1939 rokiem, straszna bieda czasów okupacyjnych i powojennych, pewne polepszenie sytuacji po ukończeniu studiów w 1956 roku i potem względna równowaga finansowa do przejścia na emeryturę w 2002 roku. Autor opisuje swoje doświadczenia z pracy w kilku kolejnych instytucjach, a przez jego opowieści przewija się nuta melancholii charakterystyczna dla wyzutych ze swoich małych ojczyzn w wyniku niehonorowej i zdradzieckiej postawy sojuszników francusko-angielskich w 1939 i angielsko-amerykańskich w 1945 roku.

Autor urodził się 30 listopada 1931 roku w Brześciu. W 1937 roku ojca autora, zawodowego oficera WP, przeniesiono z Brześcia do Częstochowy, do sztabu 7 dywizji piechoty dowodzonej przez gen. Gąsiorowskiego.

Lata 1937-1939 autor spędził z rodzicami w Częstochowie. Od drugiej połowy sierpnia 1939 roku do kwietnia 1940 roku przebywał w Brześciu. Po powrocie do Częstochowy w okresie od 1940 roku do 1956 roku mieszkał przy ul. Czarnieckiego 5. W międzyczasie zdał maturę w gimnazjum i liceum im. H. Sienkiewicza i ukończył studia na Politechnice Częstochowskiej.

W swoich wspomnieniach ujął różnorodne koleje losu związane z ciekawymi czasami, w których żył. Obecnie jest emerytem, któremu towarzystwa dotrzymuje wychowany od szczeniaka pies Nulek.