TYTUŁ: „Smutku nie cenią w Neapolu”

AUTOR: Dorota Ceran

WYDAWNICTWO: Novae Res

ROK WYDANIA: 2015

STRON: 179

DOROTA CERAN: Wychowała się, mieszka i pracuje w Łodzi, gdzie ukończyła studia filologiczne na Uniwersytecie Łódzkim. Z uczelnią związana jest nadal jako wykładowca. Od wielu lat współpracuje z Łódzkim Ośrodkiem Telewizji Polskiej jako dziennikarz. 

MOJA OPINIA: 

Co łączy Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, Henryka Sienkiewicza i Juliusza Słowackiego? Oczywiście Neapol! Wiosna zbliża się wielkimi krokami, więc może zastanawiając się nad celem majówkowego bądź wakacyjnego wyjazdu weźmiecie pod uwagę właśnie to urocze, położone u podnóża drzemiącego wulkanu, miasto? W 1884 roku odwiedził je Henryk Sienkiewicz i między innymi tutaj pracował nad powieścią „Quo Vadis”. Neapol oczarował również Juliusza Słowackiego, który w korespondencji do matki z 1836 roku opisuje swój wymarzony, biały domek u podnóży Wezuwiusza – wulkanu, który ponad tysiąc siedemset lat wcześniej zniszczył Pompeje, Herkulanum i Stabie. Opowiadając o Neapolu nie sposób przemilczeć również tego, że przez czterdzieści pięć lat właśnie tutaj, w domu przy Villa Ruffo, mieszkał i pracował autor „Innego świata”, czyli Gustaw Herling-Grudziński. Czujecie się zaintrygowani? Wobec tego musicie wiedzieć, że to dopiero początek atrakcji, jakie oferuje Wam to czarujące miasto.

Nie przepadam za czytaniem „suchych”, pozbawionych duszy, przewodników. Niestety, przynajmniej w moim przypadku, na efekt takiego postępowania nie trzeba długo czekać – chcąc dojść do miejsca A, trafiam do miejsca B, a jeżeli nawet udaje mi się trafić do wspomnianego miejsca A, to okazuje się, że… akurat tego dnia jest już zamknięte… Jeżeli również macie problem z wcześniejszym zaglądaniem do przewodników, a w najbliższym czasie wybieracie się właśnie do Neapolu, to jesteście prawdziwymi szczęściarzami! Możecie sięgnąć po połączenie przepełnionej anegdotkami opowieści o tym niezwykłym mieście oraz przewodnika, czyli po książkę „Smutku nie cenią w Neapolu” autorstwa Doroty Ceran. Choć nie jest to pozycja pozbawiona drobnych „usterek”, to jednak z całą pewnością warto zwrócić na nią uwagę wybierając się do stolicy Kampanii.

               Autorka Neapol opisuje w bardzo przystępny sposób, więc książkę połyka się w jedno popołudnie. Wbrew pozorom Dorota Ceran nie stara się pokazać miasta wyłącznie od dobrej, czystej strony. Już w pierwszym rozdziale odpowiada na sakramentalne pytanie zadawane przy okazji rozmów właśnie o Neapolu: „A śmieci?”.

„(…) opowiedzmy o śmieciach od razu na początku, miejmy je z głowy i więcej do tego nie wracajmy. (…) Ulice pełne odpadów sąsiadują z rejonami czyściutkimi i wystarczy już nie tylko przejść przez jezdnię, wystarczy odwrócić głowę, by zobaczyć dwa różne światy funkcjonujące obok siebie w idealnej zgodzie.”

 Neapol to oczywiście nie tylko śmieci, ale przede wszystkim robiące ogromne wrażenie kościoły, światowej sławy muzea i przepełnione magią uliczki. Być może dzięki Dorocie Ceran obejrzycie nie tylko kapliczki (których w mieście jest bardzo dużo) świętego Januarego, Jezusa Chrystusa, Matki Boskiej, ale również… Diega Maradony (zob. zdjęcie obok). Zaglądniecie do wspomnianych już wcześniej zaśmieconych zakątków oraz dzielnic, które zamieszkują członkowie Comorry. Oprócz humorystycznych sytuacji, które spotkały autorkę książki lub jej bliskich i które pozwalają na zmierzenie się twarzą w twarz z wieloma stereotypami, czytelnik otrzymuje również sporą dawkę historii. Należy jednak zaznaczyć, że jest to historia pojawiająca się na kartach „Smutku…” jakby mimochodem, dlatego nie sądzę, aby ktokolwiek czuł się nią znużony i chciał przerzucić kilka stron. Zresztą historia jest przecież nieodłączną częścią tego miasta.

„Przewodniczka prowadzi nas w uliczki Centro Storico meldując uprzednio, że idziemy do rzymskiego teatru. Z II wieku. Biorąc pod uwagę ciasną zabudowę śródmiejskich kamienic uznaję, że przewodniczka sobie żartuje. (…) wchodzimy do zwykłego mieszkania, biednego, z najpotrzebniejszymi rzeczami. (…) Okazuje się, że łóżko jedzie na szynach do wnęki, a spod niego wyłania się klapa. (…) naszym oczom ukazują się schody. A tam… rzymski teatr z II wieku!”

               „Smutku nie cenią w Neapolu” jest książką, która z całą pewnością potrafi zachęcić do odwiedzenia tego niesamowitego miasta, jednak troszeczkę szkoda, że autorka nie zawarła w niej więcej informacji dotyczących cen oraz m.in. godzin otwarcia muzeów, co z pewnością ułatwiłoby planowanie ewentualnej podróży. Najbardziej przeszkadzał mi jednak brak kolorowych fotografii. Choć czarno-białe są na swój sposób magiczne, to jednak, przynajmniej według mnie, „kłócą się” się z obrazem przepełnionego zapachami i kolorami Neapolu.

               Dorota Ceran pokazuje ludzkie oblicze stolicy Kampanii. Snuje opowieść o zwykłych mieszkańcach kreśląc portret pozwalający na zmierzenie się z licznymi stereotypami i poznanie Neapolu z perspektywy kogoś, kto był tam wielokrotnie i kto uległ czarowi tego miasta. Myślę, że „Smutku nie cenią…” świetnie nadaje się jako przewodnik „wstępny”, który warto przeczytać przed wyruszeniem w podróż, żeby poczuć unoszącą się w powietrzu magię. Idąc uroczymi uliczkami lepiej jednak zaopatrzyć się w tradycyjną publikację – z dokładnymi mapkami i wszelkimi niezbędnymi informacjami.

źródło: esaczyta.blogspot.com/2015/03/smutku-nie-cenia-w-neapolu-dorota-ceran.html