Ale jak to bywa w przypadku takich substancji, pomimo uczucia przepełnienia, chcemy więcej. Czytamy, mamy wrażenie, że już nic nas nie ruszy. Ot, spadamy do poziomu, gdzie fajkami częstuje nas Hank Moody, a studenci grzecznie siedzą skwaszeni, obserwując tańczące fugi pomiędzy płytkami podłogowymi.

W następnej chwili autor rzuca nas na głęboką wodę. Trafiamy w alkoholowy cug, litry wódki zalewają nas, nie dając czasu na głębszy oddech. Czerpiemy życie dużymi haustami, przyprawiającymi o mdłości. Biegniemy razem z bohaterem, mając wrażenie, że zaraz go dościgniemy, wszystko zrozumiemy. Jesteśmy tuż, tuż. Nagle zmienia się droga, labirynt kształtują nowe wzory i skrypty. Nie jesteśmy w stanie odnaleźć się w tym.

I wtedy właśnie go doganiamy, choć o tym nie wiemy. Jesteśmy w tym popieprzonym świecie razem z Karolem, przystając w biegu patrzymy jak świat się rozpada na maleńkie części, po to by znów złożyć się w jedną wielką całość, ale z zupełnie nowych, nieznanych nam elementów. Przychodzi wtedy moment, w którym przestajemy rozumieć i nie chcemy rozumieć. Karol podaje nam piwo, unosi swoją butelkę i skinięciem głowy wymownie mówi „Na zdrowie, świrze”.

Tak, to wszystko zamknięto w niespełna stu pięćdziesięciu stronach, które po wszystkim będą was odrzucały jak bad trip po źle określonym planie imprezy kwasowej. A jednak będziecie chcieli więcej. Zawsze chcemy więcej, prawda?

Na pętli leci „All along the watchtower”. Trzask, książka ląduje na stole. Ostatni łyk whisky pozostawia niedosyt, jednak grawitacja jest w tej chwili zbyt wielka. Niemoc. Z drugiej strony, czujesz się bogiem.

„I tak dalej” Wiktora Orła to książka dla ludzi, którzy są w stanie zrozumieć ból istnienia – ten trochę dziecinny, trochę niezgłębiony problem, który jest często zapijany, duszony papierosami czy tłumiony narkotykami. Każdy wyciągnie z tej książki coś wartościowego.

źródło: www.dailyvibes.pl