Marta Wiktoria Kaszubowska „Zapach tytoniu”

Autor: Marta Wiktoria Kaszubowska
Wydawnictwo: Novae Res
Data wydania: 12 marca 2015
Liczba stron: 304

Marta Wiktoria Kaszubowska urodziła się w 1987 roku, zapewne w Szczecinie (sądząc po miejscu akcji powieści). Czytając kilka słów o autorce czułam jakbym raz jeszcze czytała o głównej bohaterce książki „Zapach tytoniu”, gdyż sporo tu podobieństw. Kaszubowska jest bowiem doktorantką filozofii indyjskiej na Uniwersytecie Szczecińskim i interesują ją kultury Dalekiego Wschodu, zwłaszcza status kobiet. Uwielbia pisać i dlatego realizuje się w zawodzie dziennikarza. Zwróćcie uwagę na te informacje a znajdziecie ich odzwierciedlenie w lekturze. Niniejsza powieść jest debiutem autorki. Czy udanym? Zapraszam na recenzję.

Wiem, że wiele osób ocenia książkę po okładce. Biorąc to pod uwagę, śmiem twierdzić, że bardzo wąskie grono osób sięgnęłoby po „Zapach tytoniu”. Co mnie podkusiło, by to zrobić? Okładka może nie należy do najbardziej wyszukanych, ale zaintrygowała mnie. Jak się okazało po poznaniu fabuły, idealnie pasuje do tego co kryje w sobie, jest jakby symbolem treści. Drugą rzeczą, której impuls odebrała moja intuicja czytelnicza, był tytuł. Zastanawiałam się, co może być na tyle niesamowitego w papierosach, dymie i jego zapachu, że ktoś stworzył o nich książkę… Szalę przeważył fakt, że to polski debiut a jak wiadomo lubię takie odkrywać. Czy było warto?

Temat tytoniu jest ujęty dość subtelnie, nie jest główną ideą powieści. Ale po kolei…
Zuza mając dziesięć lat spadła ze schodów i w dość skomplikowany sposób połamała kości nóg. Przeszła kilka operacji, spędziła pół roku w szpitalu, zaciskała zęby podczas rehabilitacji a dodatkowo się uczyła. Wierzyła w to, że będzie chodzić. Jednak z powodu tego wydarzenia straciła ufność i otwartość, zamknęła się w sobie i nie miała wspólnych tematów rozmów z koleżankami.
Podczas studiów filozoficznych poznała Filipa, który wkrótce po swoich narodzinach stracił matkę. Dobrze czuli się w swoim towarzystwie, spędzali razem dużo czasu, często i dużo rozmawiali. Jednak ze strony Zuzy nie była to niestety miłość… Bardziej przywiązanie, zrozumienie, przyjaźń. Tylko czy Filipowi to wystarczy? Taki sympatyczny chłopak a było mi go żal, że jest tak oszukiwany. On pragnął bliskości a Zuza nieustannie odmawiała, mimo swoich dwudziestu pięciu lat wciąż była dziewicą. Jej serce wciąż czekało na prawdziwą miłość… Czy odnajdzie ją w bibliotece, w której pracuje? A może na uczelni, gdzie postanawia wrócić i zrobić doktorat?

Oprócz doktoratu Zuza pisze (między innymi teksty na pewną stronę internetową, wiersze), choć problemy sprawiają, że wena twórcza gdzieś się ulatnia. Jej pasją jest też czytanie książek (lubi tę samą autorkę co ja) i poznawanie tajników kultury indyjskiej.

Ale gdzie bohaterka znalazła tą miłość? Otóż Zuza nie mogła już bardziej skomplikować sobie – i innym – życia. Kiedy Filip zaprosił ją pewnego dnia do swojego mieszkania, dziewczyna poznała jego ojca – Igora. Mężczyzna został ojcem jako siedemnastolatek i kiedy mały Filip miał dwa miesiące, zginęła jego matka. Cały trud wychowania spadł na Igora. Dał radę tylko dzięki pomocy dziadków. Syn był dla niego najważniejszy. Aż do teraz. Teraz bowiem pojawił się w życiu Igora ktoś jeszcze, dziewczyna jego syna, do której poczuł coś więcej niż zwykłą sympatię. Z wzajemnością zresztą. Ale jak rozwinąć uczucie, które będzie krzywdziło kogoś tak bliskiego, jak syn czy chłopak? Zuza odpychała od siebie uczucie do Igora, ponieważ nie chciała zranić Filipa. Była z nim już dwa lata i był dla niej bardzo ważny, mimo że go nie kochała. Igor z kolei wiedział, że to on jest starszy, mądrzejszy i nie może zbliżyć się do dziewczyny syna, bo krzywda jaką mu wyrządzi może być ogromna. Jednak czy prawdziwą miłość da się zamknąć głęboko w sercu i nie pozwalać jej na ujrzenie światła dziennego? Czy można unikać spotkań z ukochaną osobą? Jak przejść obojętnie obok jego obecności przy jednym stole? Czy miłość Zuzy i Igora ma szansę się rozwinąć? Musicie to już sprawdzić sami, w powieści.

Książka porusza nietypowy rodzaj miłości a dokładniej niecodzienny obiekt miłości, czyli uczucie do ojca swojego chłopaka. Nie spotkałam się jeszcze z takim tematem w literaturze i dlatego powieść była dla mnie zajmującą lekturą. Zresztą miłość ta, nie jest jedynym aspektem uczuciowym w „Zapachu tytoniu”. Autorka opisuje też miłość (czy też może zauroczenie) studenta do wykładowcy, fanki do muzyka oraz uczucie sprzed lat, które Zuza poznaje z pamiętnika swojej matki. A że miłość kobiety nie wygasła przez wiele lat, teraz postanawia naprawdę być szczęśliwa i odchodzi od męża. Czy na zawsze? Całkowicie porzuci obecne życie i wyjedzie? Kim jest mężczyzna jej życia? I jak ułożą się relacje kobiety i jej nowego towarzysza w stosunku do Zuzy i jej ojca?

Uważam, że Marta Kaszubowska napisała świetną powieść. Czytałam wiele polskich obyczajówek, nie tylko debiutanckich i książka równie dobrze potrafiła wciągnąć mnie w swój świat. Z zainteresowaniem przewracałam kartki czekając na to, co wydarzy się za chwilę. Jakie decyzja podejmą Zuza i Igor. Czy między nimi będzie miała szansę nawiązać się nić porozumienia, miłość i namiętność? Czy Filip pogodzi się ze zdradą najbliższych mu osób? W żaden sposób nie byłam w stanie przewidzieć tego co zaplanowała autorka.

Autorka - źródło: okładka książki

Książka uzmysławia nam, co jest w życiu najważniejsze. Która miłość wiedzie prym. Z której jesteśmy w stanie zrezygnować wtedy, gdy musimy wybierać. Bo nie zawsze da się pogodzić dwa odmienne poglądy, dwa odmienne stanowiska i dwie odmiennie myślące osoby. Nie zawsze żyjemy w pełni szczęśliwi, ale czasami trzeba wybrać „mniejsze zło”…
Jak zakończy się ta historia? Na szczęście nie trzeba się domyślać. Autorka zrobiła czytelnikom prezent i napisała to „czarno na białym” – w Epilogu. Powieść polecam wszystkim, którzy lubią polskie debiuty, obyczajówki oraz tym, którzy nie są pewni swoich związków i prawdziwości swojego uczucia.

źródło: czytelnicza-dusza.blogspot.com/2015/02/marta-wiktoria-kaszubowska-zapach.html